Dualite: İçimdeki Orman
müzik: https://youtu.be/-sWnEWpS_fA?si=aEQjL1fzVBnQo2a5
Uzun süredir sizlerle yazı paylaşmadığımı fark ettim. Zaman herkesten güçlü... İlhamı yaymak da.
Dünya tüm acı dualitesiyle bizi kendimizle yüzleştirirken ve ilk yetişkinlik hayatının gerçeklerini yaşarken insan kendi içindeki neşeyi ve başladığı noktayı unutabiliyormuş. Pandemi, deprem, global ekonomik kriz, başlayan ve devam eden savaşlar derken, herkesin dengesi bir şekilde bozulmuş durumda. Bu bireylerin de elinde olan bir şey değil. Kollektif bilinçte artarak çoğalan bir kirlenme, öfke ve vahşileşme dürtüsü. Canımı yakan tüm bu farkındalıkları da bir kenara atmam gerektiğini biliyorum.
Gezdim, gördüm, yaşadım ve günün sonunda kendime yaptığım yatırım ve içimdeki inanç olmasa bu dualitede tamamen yok olabilirdim.
Ama olmadım ve bu yazıyı yazabiliyorum. Bu yazıyı okuyan çoğunuzun da başına belki de benimle aynı, dualitenin içinde yok olma duygusunu oluşturan, farklı olay örgüleriyle ve kişilerle yaşadığınız deneyimler geldi.
İnsanın hayatındaki kritik noktaları, yaptığı seçimler belirliyor. Ben en zor ve sıkıştığım anlarda eğer kendimi ve inandığım doğruları seçecek cesareti bulamasaydım, bugün bu okuduğunuz yazıyı yazamıyor olacaktım. Çizdiğim resimlerin devamı gelmeyecekti. Doğduğum andan beri hayal gücümle, hayat neşemle ve enerjimle biriktirdiğim, içimde büyüyen ormanların hepsi kül olup gidecekti. Çoğu kez beni anlamsız şekillerde tutuşturup, içimdeki ormanı yakmak istediler ama ben izin vermedim. Birazını yaksalar da, bir köşeye çekildim, içime yeni ağaçlar diktim ve ormanım daha da güçlendi. Bazen de gelip birkaç ağacımı söktüler, bazı ağaçlarımı çalmaya çalıştılar ama onların ormanın tabiatı ve toprağı benimkinden farklı olduğu için, söktükleri ve çaldıkları her şey onların kendi ormanını yok etti.
Özetle hayatta ne yaşarsanız yaşayın, kendinize ve olduğunuz kişiye, doğdunuz ana ve varoluşunuza sahip çıkın.
Bu metafordan sonra, size ilham vermesini istediğim güzel bir Kızılderili atasözüyle bu yazıyı tamamlamaya başlıyorum:
'Son ırmak kuruduğunda, son ağaç yok olduğunda, son balık öldüğünde; beyaz adam paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak.'
Bu söz benden size ve içinde hala kendi ormanını büyütenlere gelsin.
DİLARCE'S
Yorumlar
Yorum Gönder