Düşünceler
müzik önerisi:https://www.youtube.com/watch?v=_lzUn7x4C_0
Neden bu kadar zor olmak zorunda diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum yine. Bugün ki hava kadar dengesiz ruh halim.
Sabah esen rüzgarlar, hatta yağmur damlaları şimdi yerini güneşe bırakmışken; hayattaki tüm kötü olayların da bundan farksız olduğunu düşünmeden edemiyorum.
En sert rüzgarların, en boğucu bulutların ardından çıkıp gelen akşam güneşi...
Bir yandan çok güzel, bir yandan da çok güvenilmez.
Keşke bu gezegende güzel şeyler daha da sürdürebilir olsa. Acaba sürdürülebilir olmamaları mı onları güzel kılıyor? Acaba hep sürüp gitseler, onların değerini anlayamayacak mıyız? Onları güzel bulmayı mı bırakacağız? Belki de.
Yorgunluklarım, pişmanlıklarım, yalnızlıklarım, kalp kırıklarım, her biri şimdi bu akşam güneşinin içine gizlendi, pencereden odanın içine süzülüyor. Kahve bardağının üzerine çarpıyor. Kendimde unuttuğum yanları bana hatırlatıyor.
İlginç di mi? İnsan ismini unutmaz, insan telefon numaralarını unutmaz, tuhaf yemek tariflerini, çocukluğunda üzerine örtülen yorganın dokusunu, mutfaktaki sütün son kullanma tarihini ve daha bir sürü küçük detayı unutmaz. Ama bir yalnızlığın içine düşerse, kendinde öyle yanları unutmaya başlar ki, ismini hatırlaması bile bir işe yaramaz.
En son 'güneş' diyorduk di mi? Akşam güneşi... Güzele vurdu. Kahve bardağına. Gidip bir kahve daha alıp, çalışmaya devam öyleyse.
Neşe ve sevgiyle kalın!
DİLARCE
Neden bu kadar zor olmak zorunda diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum yine. Bugün ki hava kadar dengesiz ruh halim.
Sabah esen rüzgarlar, hatta yağmur damlaları şimdi yerini güneşe bırakmışken; hayattaki tüm kötü olayların da bundan farksız olduğunu düşünmeden edemiyorum.
En sert rüzgarların, en boğucu bulutların ardından çıkıp gelen akşam güneşi...
Bir yandan çok güzel, bir yandan da çok güvenilmez.
Keşke bu gezegende güzel şeyler daha da sürdürebilir olsa. Acaba sürdürülebilir olmamaları mı onları güzel kılıyor? Acaba hep sürüp gitseler, onların değerini anlayamayacak mıyız? Onları güzel bulmayı mı bırakacağız? Belki de.
Yorgunluklarım, pişmanlıklarım, yalnızlıklarım, kalp kırıklarım, her biri şimdi bu akşam güneşinin içine gizlendi, pencereden odanın içine süzülüyor. Kahve bardağının üzerine çarpıyor. Kendimde unuttuğum yanları bana hatırlatıyor.
İlginç di mi? İnsan ismini unutmaz, insan telefon numaralarını unutmaz, tuhaf yemek tariflerini, çocukluğunda üzerine örtülen yorganın dokusunu, mutfaktaki sütün son kullanma tarihini ve daha bir sürü küçük detayı unutmaz. Ama bir yalnızlığın içine düşerse, kendinde öyle yanları unutmaya başlar ki, ismini hatırlaması bile bir işe yaramaz.
En son 'güneş' diyorduk di mi? Akşam güneşi... Güzele vurdu. Kahve bardağına. Gidip bir kahve daha alıp, çalışmaya devam öyleyse.
Neşe ve sevgiyle kalın!
DİLARCE
Yorumlar
Yorum Gönder