Sonsuza Kadar
müzik önerisi: https://www.youtube.com/watch?v=BoPSvGb9H6k
Falımdan bir bilet çıktı, filmin adı ‘al yazmalı’. Gören var mı? diye baktım; yoktu. Filmin sonu çok zordu. Kimse görmez, dedin usulca; yoktun, bırakamadım bulunca. Yağmur başladı halimi sorarken. İyiyim, dedim. Yalan söyledim. Hatırlar mısın geniş, ferah meydanları, Savaşsız ve sakin akşamları? Kafesteki bülbülleri, yamuk kesilmiş kâkülleri, Göğe baktıran balkonları? Hiç unutmadım, dedim ıslak. Gülümsedin ıslık çalarak. Hayal ettim bölüştüğümüzü bir ekmeği, Oturarak. El ele, diz dize ve göz göze bakışarak… Hiç ölmeden… Sonsuza kadar! Sonsuza kadar! Sonsuza kadar! Sonsuza kadar! Çıkardın cebinden bileti, çekerken elimden elini, “Vazgeçtim, bana yetmez artık. Kapadım o yara defterini.” Ve işte böyledir, küçük-kayıp; kısa-ayıp; yalan-yanlış bir aşkın hikayesi. Herkesi kandırır gölgesi.
Öyle şarkılar var ki, insan içlerinde kaybolmak istiyor. Kalben'in Sonsuza Kadar'ı da benim için öyle.
Aşka yazılmış, hayata yazılmış.
'Herkesi kandırır gölgesi...' diye biterken şarkı, hayatından gelip geçmiş tüm duyguların hesabını yapıyor insan ister istemez.
Sonsuza kadar sürsün diye istediklerimiz, belki de en çok kaçtığımız şeylerden korunmak için sığındığımız liman. Peki en çok neyden kaçar insan? Bence bu tıpkı zaman gibi sürekli değişiyor, sürekli akıyor ve sürekli devinim içinde...
Kendime sormadan da edemiyorum tüm bunları düşündükten sonra.
Sonsuza kadar sürmesini istediğim bir duygu ya da an var mı?
Cevabım belli.
Samimiyetin çoğaldığı her an. Samimiyetin içinde olduğu her duygu.
Sizin cevabınız ne peki bu soruya?
Sorduğunuz soruların cevaplarınn sizi kendinize daha çok yaklaştıracağı güzel günlere.
Neşe ve sevgiyle kalın.
DİLARCE
Falımdan bir bilet çıktı, filmin adı ‘al yazmalı’. Gören var mı? diye baktım; yoktu. Filmin sonu çok zordu. Kimse görmez, dedin usulca; yoktun, bırakamadım bulunca. Yağmur başladı halimi sorarken. İyiyim, dedim. Yalan söyledim. Hatırlar mısın geniş, ferah meydanları, Savaşsız ve sakin akşamları? Kafesteki bülbülleri, yamuk kesilmiş kâkülleri, Göğe baktıran balkonları? Hiç unutmadım, dedim ıslak. Gülümsedin ıslık çalarak. Hayal ettim bölüştüğümüzü bir ekmeği, Oturarak. El ele, diz dize ve göz göze bakışarak… Hiç ölmeden… Sonsuza kadar! Sonsuza kadar! Sonsuza kadar! Sonsuza kadar! Çıkardın cebinden bileti, çekerken elimden elini, “Vazgeçtim, bana yetmez artık. Kapadım o yara defterini.” Ve işte böyledir, küçük-kayıp; kısa-ayıp; yalan-yanlış bir aşkın hikayesi. Herkesi kandırır gölgesi.
Öyle şarkılar var ki, insan içlerinde kaybolmak istiyor. Kalben'in Sonsuza Kadar'ı da benim için öyle.
Aşka yazılmış, hayata yazılmış.
'Herkesi kandırır gölgesi...' diye biterken şarkı, hayatından gelip geçmiş tüm duyguların hesabını yapıyor insan ister istemez.
Sonsuza kadar sürsün diye istediklerimiz, belki de en çok kaçtığımız şeylerden korunmak için sığındığımız liman. Peki en çok neyden kaçar insan? Bence bu tıpkı zaman gibi sürekli değişiyor, sürekli akıyor ve sürekli devinim içinde...
Kendime sormadan da edemiyorum tüm bunları düşündükten sonra.
Sonsuza kadar sürmesini istediğim bir duygu ya da an var mı?
Cevabım belli.
Samimiyetin çoğaldığı her an. Samimiyetin içinde olduğu her duygu.
Sizin cevabınız ne peki bu soruya?
Sorduğunuz soruların cevaplarınn sizi kendinize daha çok yaklaştıracağı güzel günlere.
Neşe ve sevgiyle kalın.
DİLARCE
Yorumlar
Yorum Gönder