Herkese Tanıdık Kendine Yabancı
müzik önerisi: https://www.youtube.com/watch?v=Kr0G_CIuidI
Yabancısı olduğuna inandığı her şey karşısına dikilip ona meydan okumaya çalışınca insan bir yaş daha büyüdüğünü hissediyor. Peki neden bu kadar yabancı hissediyorum her şeye?
Kızmak istemiyorum ama. Özellikle de dolduramadığım boşluklara... O boşlukların her birinin optik formda yuvarlağa dönüştüğü sisteme. Milyonuncu kez hayata uyum sağlayamadığımı hissetmeme ve üçüncü dilim çikolatalı keki yememe...
Kızıyorum ama. İradesiz hissediyorum çünkü. Yalnızlık kaplıyor içimi. Her bir argümanla kırıp yıkıyorum umutları. Kırdığım her şey saçılıyor dört bir yana. Ben yokum adeta artık. Dönüp duran düşünceler var. Kendime biçip durduğum yargılar var. O kadar eksik hissediyorum ki her şeye karşı, belki de tam o an şimşekler çakıyor zihnimde. Dağıttığım her şey tek bir noktada toplanıyor. Kendime karşı dürüst olma noktasında.
Çünkü eğer yabancısı olduğu şey kendisi ise insan bu kadar sarsılıyor.
Eğer akıp gitmiyorsa kurduğu düzen, insan kendisine yalan söylüyorsa, çıktığı yol bile insana yalanlar söylemekten başka hiçbir işlev gösteremiyor. Kontrolsüzlüklerde de, ilişkilerde de, ailelerde de bu geçerli.
Çözümse belli aslında. En çok sevdiğin şey ile en çok kaçtığın şeyi bulacaksın en önce. En çok sevdiğin şeyle, en çok kaçtığın şey seni yönetip yönlendiriyor çünkü. Fakat bireysel alana saldırıda bulunmayı prensip haline getirmiş Türk aile ve toplum yapısında bunları analiz edebilmek apayrı bir beceri gerektiriyor. Çünkü en çok sevdiğinizi düşündüğünüz şeyi sevmiyor bile olabilirsiniz. En çok kaçtığınız şeyden kaçmak istemiyor bile olabilirsiniz. Hayatınızın merkezine oturan kavramların tamamı ailenizin ve çevrenizin size yüklemeleri olabilir.
Tam bu konumda da irade devreye giriyor işte.
Ruh, beden ve düşünce sınırlarınıza saldıran her unsur için çok ama çok güçlü bir irade gerekiyor.
Yaşam zaten sürekli olarak bizlere bunu soruyor:
Kendin olabilecek, iradeni avucunun içinde tutabilecek kadar güçlü müsün yoksa herkese tanıdık kendine yabancı mısın?
Bu soruyu en doğru şekilde cevaplayanlar da günün sonunda o, nasıl başardıklarına hayret ettiğimiz insanlar. Akışla bütünleşebilmiş, üretime geçebilmiş insanlar... Merakı ve kontrol mekanizmaları sadece kendilerinde olan, iradelerini dolayısıyla da kendilerini kontrol edebilen insanlar.
Neşe ile kalın.
Yabancısı olduğuna inandığı her şey karşısına dikilip ona meydan okumaya çalışınca insan bir yaş daha büyüdüğünü hissediyor. Peki neden bu kadar yabancı hissediyorum her şeye?
Kızmak istemiyorum ama. Özellikle de dolduramadığım boşluklara... O boşlukların her birinin optik formda yuvarlağa dönüştüğü sisteme. Milyonuncu kez hayata uyum sağlayamadığımı hissetmeme ve üçüncü dilim çikolatalı keki yememe...
Kızıyorum ama. İradesiz hissediyorum çünkü. Yalnızlık kaplıyor içimi. Her bir argümanla kırıp yıkıyorum umutları. Kırdığım her şey saçılıyor dört bir yana. Ben yokum adeta artık. Dönüp duran düşünceler var. Kendime biçip durduğum yargılar var. O kadar eksik hissediyorum ki her şeye karşı, belki de tam o an şimşekler çakıyor zihnimde. Dağıttığım her şey tek bir noktada toplanıyor. Kendime karşı dürüst olma noktasında.
Çünkü eğer yabancısı olduğu şey kendisi ise insan bu kadar sarsılıyor.
Eğer akıp gitmiyorsa kurduğu düzen, insan kendisine yalan söylüyorsa, çıktığı yol bile insana yalanlar söylemekten başka hiçbir işlev gösteremiyor. Kontrolsüzlüklerde de, ilişkilerde de, ailelerde de bu geçerli.
Çözümse belli aslında. En çok sevdiğin şey ile en çok kaçtığın şeyi bulacaksın en önce. En çok sevdiğin şeyle, en çok kaçtığın şey seni yönetip yönlendiriyor çünkü. Fakat bireysel alana saldırıda bulunmayı prensip haline getirmiş Türk aile ve toplum yapısında bunları analiz edebilmek apayrı bir beceri gerektiriyor. Çünkü en çok sevdiğinizi düşündüğünüz şeyi sevmiyor bile olabilirsiniz. En çok kaçtığınız şeyden kaçmak istemiyor bile olabilirsiniz. Hayatınızın merkezine oturan kavramların tamamı ailenizin ve çevrenizin size yüklemeleri olabilir.
Tam bu konumda da irade devreye giriyor işte.
Ruh, beden ve düşünce sınırlarınıza saldıran her unsur için çok ama çok güçlü bir irade gerekiyor.
Yaşam zaten sürekli olarak bizlere bunu soruyor:
Kendin olabilecek, iradeni avucunun içinde tutabilecek kadar güçlü müsün yoksa herkese tanıdık kendine yabancı mısın?
Bu soruyu en doğru şekilde cevaplayanlar da günün sonunda o, nasıl başardıklarına hayret ettiğimiz insanlar. Akışla bütünleşebilmiş, üretime geçebilmiş insanlar... Merakı ve kontrol mekanizmaları sadece kendilerinde olan, iradelerini dolayısıyla da kendilerini kontrol edebilen insanlar.
Neşe ile kalın.
Yorumlar
Yorum Gönder